امام حسن (ع) اولین میوه زندگی حضرت علی (ع) وحضرت فاطمه(س) در سال سوم هجرت در نیمه ماه مبارک رمضان در شهر مدینه خانه وحی وعترت چشم به جهان گشود.فرزندی که با تربیت در دامان نبی اکرم وحضرت علی یکی از جوانان اهل بهشت گردید.

 امام حسن چند سال از دروران رسول خدا را بیشتر درک نکرد چون هفت ساله بودرسول خدا از دنیا رحلت نمود اما 30 سال در کنار پدر و از نور علوی بهره گرفت و همدوش پدر در تمامی شرایط ومبارزات وسختی های زندگی بودو بعد از پدر نیز 10سال به هدایت وتربیت یاران وشاگردان وزعامت مسلمین پرداخت تا اینکه در 28 صفر  سال 50 هجری  بر اثر دسیسه معاویه توسط زهر مسموم وشهید گردید

او فریاد رس مستمندان وفقیران ونیازمندان بود. در تامین نیازهای مردم می کوشید ودر عصر خود نمونه ای از انسان دوستی وضعیف نوازی مشهور بود بطوریکه به او کریم اهل بیت می گفتند. آن حضرت آرامش بخش دلهای دردمندان وملجاء وپناهگاه مستمندان وتهیدستان و نقطه امید دردمندان بود بطوریکه هیچ فقیری از در خانه او دست خالی برنمی گشت وهیچ آزرده دلی پیش از آنکه شرح پریشانی خود را در نزد آن حضرت بازگو نمی کرد مگر آن که مرحمی بر دل آزرده او نهاده می شد.

سیوطی در این مورد می نویسد:حسن بن علی (ع) دارای امتیازات اخلاقی وفضایل انسانی فراوان بود او شخصیت بزرگوار ،بردبار، با وقار ومتین و، سخی وبخشنده و مورد ستایش مردم بود

امام در طول زندگی گاهی مبالغ قابل توجهی از دارایی خود به یکی از مستمندان می بخشید بطوریکه مایه شگفتی واقع می شد او می توانست این مبلغ را صرف زندگی خود کند وزندگی آبرومندانه ای داشته باشد یا برای خود سرمایه ای اندوخته کند اما او مال ودارایی خود را به فقرا می بخشید بطوریکه فرد فقیر برای همیشه بی نیاز می گردید.

امام علاوه بر اینکه کریم اهل بیت بود یک فرد شجاع ومبارز در طول دوران زندگی خویش بود . هرگز در او هراس وبیم وجود نداشت و در راه پیشرفت اسلام از هیچ گونه جانبازی دریغ نمی کرد. او همواره آماده جانبازی و مجاهدت در راه خدا بود ودر جنگ جمل وجنگ صفین در رکاب پدر ودر خط مقدم جبهه با دشمن می جنگید.

 بعداز شهادت حضرت علی (ع) پرچم مبارزه با معاویه خوارج را برداشت اما بدلیل کارشگنی های سپاهیان ونوفوذ جاسوسان در تحریک سپاهیان حضرت صلح با معاویه که در حقیقت یک استراتیزیکی برای حفظ اسلام بود  را پذیرفت تا دین اسلام حفظ شود و یاران و مسلمانان واقعی ازبین نروند.